klasery

Mój tata robił sobie kiedyś klasery na śrubki z pudełek po zapałkach. Takie same klasery mielismy w zerówce, a w każdej szufladce zamiast śrubki leżał skrawek papierka z literką alfabetu. Podobała mi sie idea klasera, bo raz że porządek, dwa – pudełkowe klasery przypominały mi miejsce, w którym mieszkamy, czyli blok piętrowiec.

Mój blok miał dwie klatki, połączone od dołu piwnicą, a od góry jedenastym piętrem-tunelem. Dwie klatki, dwa różne otwory wziewne, dwa komplety rodzin po cztery na piętro, a wśród nich barwny korowód przekupek, wariatów, dewiantów, uzależnionych  oraz imbecyli. Pośród  nich plątaliśmy się my, dzieci, zacinając windę z pasażerami za pomocą dźwigni awaryjnej, zrzucając butelki z dachu i chowając się potem w zsypie na śmieci. Schodząc w dół zeskakiwaliśmy po osiem schodków na raz, powiadalismy sobie o faszystach żyjących w piwnicach i tnących po twarzy żyletkami, a w przerwach wpieprzalismy kiszoną kapustę z warzywniaka albo galaretkę w proszku. A potem nic, poszliśmy na studia, wyjechaliśmy z miasta albo dołączyliśmy do korowodu przekupek i konowałów. Tak jak w klaserze, wszystko było na swoim miejscu.

Obiecałam sobie, że już nigdy nie dołączę do żadnego bloku, a znowu mieszkam w klaserze na trzynastym piętrze – w Tajpej. Codziennie jadę windą i codziennie witam się ze strażnikami ochraniającymi cały kompleks. Czasami mają dla mnie przesyłkę do odebrania, a dzisiaj mi powiedzieli, że z odkrytego basenu będzie można korzystać już w maju. Kompleks ma cztery klatki, każdy budynek ma szesnaście pięter, na każdym piętrze jest osiem mieszkań i w tych mieszkaniach codziennie chowają się całe rodziny. Przemykają dyskretnie podwórkiem do domu albo zjeżdżają windą prosto do samochodu w podziemnym garażu. Nikt ich nigdy nie odwiedza, bo w kulturze chińskiej dom to sfera prywatna, gdzie nie przyjmuje się gości. Więc wszyscy dewianci i pomyleńcy chowają się głęboko w swoich głowach i tylko ich dzieci znają ich tajemnice.